Türk Mutfağı

Orta Asya Türkleri göçebe hayatın bir gereği olarak daha çok kurutulmuş et, pastırma, işlenmiş peynir v.b. kolaylıkla taşınabilir yiyeceklere itibar etmişti. Selçuklular, Anadolu Beylikleri ve Osmanlıların ilk döneminde de Türklerde yemek çeşitleri azdı. Türk mutfağı, XV.y.y.dan sonra zenginleşti. Anadolunun, bölgelerindeki iklim ve toprak çeşitliliği ve üç yanının denizlerle çevrili oluşu, hem et, hem balık, hem de sebze türlerinin, mısır, buğday, çavdar unlarının, zeytinyağının, kümes ve av hayvanlarının da üretimine imkan sağladı. Bu etkenlerle, bütün bu saydıklarımız Türk mutfağının bölgesel özelliklerini oluşturdu. Sözgelimi Tosya pirinci, Amasya bamyası, Bayrampaşa(İstanbul) enginarı, Ankara balı, Bolu ve Afyon kaymağı, Trabzon yağı gibi ayrı yörelerin ürünleri makbul tutuldu.

Türk mutfağının yemekleri genel olarak dört ana grupta toplanabilir:

1- Çorbalar,

2- Etler ve etli yemekler,

3- Hamur işleri,

4- Sebzeler.

Çorbalar içinde tarhana çorbası, düğün çorbası, yayla çorbası;

Etler içinde şiş kebabı ve güney illerimizin kebapları, tandır etleri, sarma ve kapamalar;

Hamur işleri içinde böreklerden su böreği, tandır böreği, tepsi börekleri, mantı, tatlılardan baklavalar, samsalar, sarığı burma ve kadayıflar;

Sebzelerden ise, hünkarbeğendi, patlıcan tava, imambayıldı, zeytinyağlı dolma v.b. yemekler öncelik taşır.

Türklerin en çok yediği yemeklerden biri de pilavdır (bulgur ve pirinç pilavı, kuskus pilavı). Pilavların etlisi, tavuklusu, salçalısı v.b. yapılır ve hemen her sofrada aranır. En çok tutulanı pirinç pilavı, en çok yeneni ise özellikle köylerde bulgur pilavıdır.